Indrukwekkend Panama

Het vervolg… Na de tweede werkochtend, met een smoothie bowl achter mijn kiezen, vertrokken we met de watertaxi naar Isla Bastimentos. Hoe vaak kom je nou op een plek waar het primaire vervoersmiddel een watertaxi is? We werden afgegooid aan de andere kant van het eilandje en kwamen na 10 minuten wandelen met onze backpack op de rug door de jungle aan bij ons hostel: Palmar Beach Lodge. Grappend zeiden we tegen elkaar toen we langs een vennetje liepen vlak bij ons hostel: “Er zouden maar krokodillen zitten…” en we liepen door. Dit was een nog mooiere plek met uitzicht over het strand en de zee. (Sorry, ik wil niet opscheppen, maar het was gewoon echt prachtig. En een heel ontspannen vibe). Onze 8 persoons kamer was een huisje in de jungle en ons toiletgebouwtje een klein stukje lopen. Dat je dus aan het douchen bent en dan uit het gefabriceerde raam kijkt en vuurvliegjes ziet. En dat je bij het eten bezoek krijgt van een Possum! Wauw!!!

Oké het is ook niet alleen maar om te jubelen. Na de zoveelste keer naar de wc (ja Kris was deze keer weer wat ziekjes) een mega grote vieze spin spotten is niet ontspannen. Ik moet jullie iets bekennen. Ik heb een hele grote fobie. Mijn angst is dat ik op de wc zit en er een slang of iets uit de pot omhoog komt en in je billen bijt of…. Dat je dus zit en je iets voelt kriebelen aan je billen en dat dat dan een hele grote spin blijkt te zijn. Gruwel! Mijn toiletbezoekjes hebben dus een vast ritueel. Ik check altijd met een zaklamp eerst het hele toilet (zelfs onder de bril) voor ik rustig kan gaan zitten. En voor diegene die denkt dat ik me aanstel. Een paar dagen geleden stond er een artikel op nu.nl over een toerist die een hele grote varaan uit de toiletpot tevoorschijn zag komen. I rest my case!

Het leuke van een hostel is dat je heel snel aanspraak hebt en zo kwam het voor dat we ineens met 7 man zaten te eten. De strekking van de gesprekken die je dan hebt met mensen zijn na 15 jaar, toen ik mijn eerste grote reis maakte, nog steeds hetzelfde. Hoe heet je, waar kom je vandaan, hoe lang ben je op reis, waar ben je geweest en waar ga je naartoe? En als je geluk hebt, of wat meer tijd, ga je de verdieping in. Maar dat heeft ook zo zijn charmes. En je krijgt dus ook goede tips van mensen die de route andersom reizen. Handig!

Toen ik op dag drie in kleermakerszit onder de palmbomen zat te werken met het ruisen van de zee op de achtergrond, dacht ik maar weer hoe veel geluk ik heb dat ik een hele leuke baan heb. Dit voelt niet eens als werken! Na de laptops weer gesloten te hebben zijn we samen met een Deense broer en zus met zijn vijven de omgeving gaan verkennen. Binnen een straal van +/- 5 minuten van ons hostel hebben we rode kikkers, spinnen (bahhhhh), veel vogels en jawel….. Kaaimannen gespot. In het vennetje waar we langs waren gekomen leven gewoon kaaimannetjes. Ze waren nog geen meter groot van kop tot staart. Ze waren zo klein en schattig dat ik bijna de neiging kreeg om er naartoe te gaan om ze te aaien of op te pakken. “Maar je doet het niet… nee, dat doe je niet!” zei het stemmetje in mijn hoofd waar ik maar naar luisterde. We werden ook nog in datzelfde vennetje begroet door schildpadden en nadat Lars en Irma als Tarzan aan lianen gingen hangen, werden we getrakteerd door rond springende cappuccino apen. Wij denken dat we ze per ongeluk gestoord hebben in hun boom door aan de liaan te slingeren, maar het was wel cool!

De andere middag hebben we ons vermaakt door een wandeling langs verlaten strandjes, weer met onze Deense vrienden en hebben we verse kokosmelk gedronken van de kokosnoot die we zelf uit de boom hebben gehaald en open gehakt! Irma herinnert ons er regelmatig aan hoe goed we het hebben door dingen te zeggen als: “Ey, Kris, vanochtend waren we gewoon aan het werk hè… dit is gewoon een werkdag!!”

Na 5 dagen paradijs en vier ochtenden gewerkt te hebben namen we afscheid van Bocas del Torro om naar Boquette te gaan. Dit ligt meer naar het midden van Panama in de bergen en de jungle. Je verzint het niet, maar toen we met de watertaxi weg gingen werden we ‘uitgezwaaid’ door een groepje dolfijnen. Na een shuttle van een uurtje of 6 kwamen we aan bij het mooiste hostel dat ik ooit gezien heb: Bambuda Castle. Het hostel heeft een gezamenlijke keuken, zwembad én jacuzzi. Er ligt een soort vijvertje als gracht om het kasteel heen en je hebt prachtig uitzicht op de bergen.

We hadden weekend, dus besloten we die dagen twee hikes te doen. The three Waterfalls (waarin we voor, onder, boven én achter de watervallen zijn geweest) en de El Pianista trail. Voor wie het zich misschien nog kan herinneren uit het nieuws, dit is de trail waar de twee Nederlandse meisjes Kris en Lisanne in 2014 vermist zijn geraakt en waar ze maanden later hun spullen en resten gevonden hebben. We werden goed gewaarschuwd door de mensen van ons hostel en er werd ons op het hart gedrukt dat we niet voorbij het view point mochten gaan. Het Viewpoint waar inmiddels ook een herdenkingskruis is neergezet met de namen van de meisjes. Het was een indrukwekkende tocht. We hebben ook aan den lijve ondervonden waar cloud forrest voor staat. De hele route omhoog liepen we in de regenwolken en eenmaal boven bij het Viewpoint: (stem van Philippe Geubels) “Ik zieeee niks niemeerrrrr, ik zieeee niks niemeeerrr!” De trail was rotsachtig en door de regen soms wat glad en van bordjes hebben ze hier ook niet echt gehoord. Dat maakt de trail wat lastig. Met goed inlezen over de route én een GPS kaart in Maps.me was de trail echter prima te doen. Men denkt dat de meisjes verder zijn gegaan na het Viewpoint en dat ze wellicht ook ergens zijn uitgegleden. We zullen het nooit weten, maar het maakte de tocht wel extra indrukwekkend. Het besef dat je voorzichtig moet zijn en dat er zomaar gekke dingen kunnen gebeuren.

In het hostel heb ik nog extra kunnen genieten van het hostel life door zelf te koken op hele gare pannen, vergezeld door mensen en gezellige muziek. We zagen dat de jacuzzi gebruikt werd door een stelletje voor hun privé feestje voor boven de 18 (bah: get a room). En nadat ik ‘s nachts wakker schrok door een meisje dat bijna uit bed viel was ik na ruim een week slapen in dorms wel toe aan een privé kamer. Oma wordt oud!

Eergisteren zijn we met een shuttle na 6u aangekomen in een heel klein hostel, met privékamer (jeeeeej!) dat gerund wordt door een Italiaan. Hij heeft een bakkerijtje en ‘s avonds lekkere pizza, pasta en tiramisu. Mmmmm. We zitten nu ergens aan de onderkant van Panama in het midden, in een heeeeeeel klein plaatsje. Maps.me noemt het: Santa Catalina, gehucht. Het heeft letterlijk 2 straten en hier verblijven we 5 nachten om te werken, te zonnen en ergens de komende dagen gaan we ook surfen. En wat ik me ineens besefte is de impact van 2 jaar Corona. Twee jaar geleden zou ik paniek krijgen als ik dit had gezien en mezelf afvragen hoe ik me in hemelsnaam 5 dagen zou moeten vermaken op een plek waar niks is. En nu denk ik: ah lekker… niks, beetje chillen, boekje lezen… we zien wel!Morgen nemen we afscheid van Lars en reizen (OHJA en werken) Irma en ik nog ruim 1,5 week samen verder. Super benieuwd wat voor moois dit land ons nog gaat brengen!

Ciao!